Socijalnopsihijatrijska orijentacija u psihijatriji je izdanak šireg socijalnomedicinskog pristupa, koji je, kroz sagledavanje društvene pozadine fenomena zdravlja/bolesti, upotpunio biološke spoznaje u okviru medicine. Kecmanocić primjećuje da je „socijalnopsihijatrijska orijentacija psihijatrijski pandan i ekvivalent socijalno – medicinskom stavu i orijentaciji u ne-psihijatrijskim medicinskim granama“ (Kecmanović, 1978, str. 121). Počev od prvih decenija druge polovine dvadesetog vijeka, medicina se sve više otvara prema sociologiji, vođena i nastojanjem da poveća svoju terapijsku efikasnost. Ovaj proces se, svakako, odvijao i u psihijatriji, što je, dijelom, uslovilo da u navedenom periodu u oblasti psihijatrije dođe do rasta interesovanja za oblast društvenih fenomena.
Pod uticajem upravo navedenih stremljenja u medicini, kao i usljed stremljenja uže vezanih za psihijatriju i psihologiju (a na koja smo se već osvrnuli), dolazi i do etabliranja socijalnopsihijatrijske orijentacije u psihijatriji, kao oblika psihijatrijskog djelovanja čiji je primarni okvir djelovanja društveni stratum – i to kako u prevenciji, tako i u kurativi duševnih poremećaja. U kontekstu socijalnog rada je, tek pošto je socijalnom paradigmom u psihijatriji prepoznat značaj socijalnih komponenti u genezi duševnih poremećaja, kao i ljekoviti potencijal interpersonalnih i grupnih procesa u tretmanu mentalno poremećnih, konačno otvoren prostor da socijalni radnici budu integrisani u multidisciplinarne psihijatrijske timove, kao njihovi ravnopravni članovi